Wat je van ver haalt is lekker, zeggen ze wel eens. En dat is ook zo.

Een klein decennium doe ik nu zaken met buitenlandse leveranciers. Glasdaken bijvoorbeeld halen we bij voorkeur uit Duitsland, de rolluiken en de screens ook, lameldaken uit België en Slovenië, vouwdaken vooral uit Italië en elektrische verticaal-schuivende glaswanden uit Turkije. En ach, er komt ook wel eens een projectje zonwering uit Polen.

Begrijp me niet verkeerd: mijn voorkeur gaat er ook naar uit om de spullen gewoon hier in Nederland te bestellen. Wel zo makkelijk. Korte lijnen (hoewel… steeds meer Nederlandse leveranciers kiezen ervoor om hun productielijnen in het buitenland te stationeren) en er is geen taalbarrière.
Maar toch. Het blijft toch een voorrecht om iets te verkopen wat een ander niet heeft. En het heeft bij mij de afgelopen jaren wel wat vruchten afgeworpen.

En weet je, elk land heeft zo zijn charmes. Het is misschien een cliché maar Duitsers zijn punktlich en grundlich. Hoe lekker is dat? Afspraak is afspraak, levertijden zijn gewaarborgd, de kwaliteit ook. Slovenen doen hun best, zijn bijna onderdanig, maar gaan technisch over grenzen heen waar andere landen zeggen: ‘kunnen we niet, sorry’. Hoe lekker is het om een lameldak te verkopen waarbij een lamellengte van maar liefst 700 cm mogelijk is, terwijl dat bij andere leveranciers stopt bij zo’n 400 cm? Italianen hebben de naam onbetrouwbaar te zijn. Ik heb dat in het verleden ervaren met een bekende leverancier uit Bologna en ben er voor een grote som geld mee het schip in gegaan toen ze failliet gingen. Maar met mijn huidige leverancier heb ik een warme en betrouwbare band. En ik ga graag twee keer per jaar naar Venetië toe om weer even bijgepraat te worden, dat begrijp je.

Maar dan de Belg…

Ik weet dat er nog steeds graag moppen verteld worden waarbij we de zuiderburen op de hak nemen. Maar ze hebben zich wèl ontwikkeld op het gebied van de techniek. En ook gastronomisch gezien mogen we een voorbeeld aan ze nemen. Toch lukt het de Belg maar niet om goed samen te werken met de Nederlander. En dat is vreemd. Waar zit dat toch in? Zoals gezegd: technisch zit het wel goed daar. Leverbetrouwbaarheid bleek dit jaar een andere tak van sport, maar laten we eerlijk zijn: een overschrijding van de normale levertijd van 2 à 3 weken was dit jaar niet zo heel erg. Wij dealers hadden toch niet eerder tijd om te monteren. Wat is het dan wel?

Verdieping.
Puur verdieping.
Interesse tonen in de dealer.
Wat wil de Nederlander? Wat verwacht hij van mij, als leverancier? Dus bottom up denken in plaats van top down. Dat zou de sleutel zijn. Geloof me.

Ik ben erachter gekomen dat dat voor een Belg lastig omschakelen is. Vooral als je vermogend bent en een heel industrieterrein volgebouwd hebt met fabrieken. En gewend bent van je Belgische dealers dat ze voor je buigen, alleen maar jouw producten tonen in de showroom en trots zijn op hun leverancier. En accepteren dat de fabriek gewoon 2 weken dicht gaat tijdens de zomervakantie. Het contrast met de Nederlander (helemaal als ze uit de Randstad komen) is dan groot.

Maar niet onoverbrugbaar. Dat moeten Vlamen toch beamen.
Ga op zoek naar de sleutel en probeer eens uit te zoeken wat die Ollanders nou belangrijk vinden en verwachten. Jaja, dat kan je. Geef Franje aan Oranje, Rode Duivel dat je er bent…